TINE ZIET (473): Betoverend

 Hoewel het lente is en alles begint te bloeien, voel ik me de afgelopen weken niet zo fleurig als ik misschien laat uitschijnen. Dus toen ik zaterdag OC ’t Klokhuis in Beveren-Leie in liep om de voorstelling ‘Charlie en de chocolade fabriek’ te jureren, dacht ik in de eerste plaats niet aan amusement.

Al bij binnenkomst in gang naar de zaal, die ik al ken sinds mijn jeugd, kwam er een glimlach op mijn lippen. De zaal waar ik zelf nog op het podium het publiek aan het lachen bracht en waar ik nog op de fuifvloer heb geplakt, die was dus volledig onherkenbaar en volledig ingepakt in de magische stijl van de fabriek van Willie Wonka.

Vanaf het moment dat de voorstelling startte, vergat ik alle muizenissen en stapte mee in de wondere wereld van Roald Dahl. Het was buitengewoon adembenemend hoe alles werd vormgegeven. Chocoladerivier, kauwgommachines,… Het werkt allemaal perfect in een verbeelding, maar hoe breng je dit  in godsnaam live on stage als je geen Studio 100 bent?

Het kon alleen doordat de academie en de Kartoesj, de plaatselijke toneelvereniging de handen in elkaar sloegen. Met sponsors, vrijwilligers,… Een team van decorbouwers, vlijtige mama’s en papa’s, sympathisanten in hun kielzog. Een indrukwekkende cast getrokken door een team van energieke leerkrachten en leerlingen theatermaken.

Een waar staaltje samen! Ik glunderde en was trots op mijn roots, mijn verleden als leerling aan de academie en mijn toenmalige juf die toen al met zotte projecten kwam aanzetten. Gelukkig zijn er nog dromers van dromen die ze ook durven waarmaken!

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 16/05/25)

 

TINE ZIET (472): Spontaan

Zondag had ik een vriendin op taartbezoek die naast de taart en de koffie ook gewoon de expo ‘City Trip’ wou zien. Ze was daarvoor uit Gent naar Menen afgezakt. We zien elkaar niet veel. Maar als we elkaar zien is het altijd intens.  Een soort check-up van gedachten en grootste sprongen in het leven. We springen allebei met kleine sprongetjes, maar we blijven tenminste springen.

Op de expo, die trouwens echt de moeite loont, werd ik aangesproken door een fan die nu ook dit stukje zal lezen want hij leest het altijd. Ik grapte dat ik misschien een plekje voor hem kon voorzien in mijn volgende column en toen we naar het station wandelden, vroeg die vriendin of mensen wel eens vaker kwamen solliciteren voor een plekje in deze kolom. Ik zei dat het me nog niet eerder was opgevallen, maar naarmate we dichterbij de sporen kwamen, bedacht ik dat het best zou kunnen dat ik die dingen niet door heb. Net zoals ik niet altijd door heb dat iemand wanneer die me een compliment maakt dat zonder bijbedoeling doet. Of net wel. Het is soms fijn het niet te weten en te moeten graven. De uitkomst kan verrassend zijn. De weg er naartoe louterend voor een piekeraar als ik.

De eenvoud van taart, koffie, babbelen en ergens naartoe wandelen en dat dan weer bepraten, kan ik evenwel ook smaken. Al is het natuurlijk leuk dat het met nieuwe contacten nog alle richtingen uit kan groeien. Halen ze de krant? Of halen ze het hart? Ik verkies dan toch meer het spontane boven wat er is gepland.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 08/05/25)

TINE ZIET (471): Verwend

Toen ik nog een veel kleiner meisje was, mocht ik af en toe logeren in Blankenberge. Mijn tantes hadden daar elk een appartement in hetzelfde gebouw. Afgelopen weekend was ik toevallig in Blankenberge en nostalgisch als ik ben, probeerde ik me die kindertijd te herinneren. Bestond het appartement nog? Als in een flits had ik opeens het beeld van een adresbordje uit die straat in mijn hoofd en dat bracht me wonderwel terug naar die plek.

Wat me opviel was dat het gebouw  kleiner was dan ik me herinnerde en dat de weg naar het strand wel erg kort was. Terwijl ik als kind altijd dacht dat het toch een lange afstand was. ‘De lustige velodroom’ op de dijk waar ik me altijd aan vergaapte bleek een lachertje. De pier die altijd tot in Engeland leek te komen, was toch korter dan gedacht.

Het is een feit dat dingen indrukwekkender overkomen als je klein bent. Pretparken, kermissen, schoolgebouwen, zandkastelen,… ze lijken gigantisch. Ruim dertig jaar later, als je al meer van de wereld hebt gezien, wordt alles gewoner en neem je de dingen minder voor lief. Ik zal daarin toch niet de enige zijn?

Dat is toch jammer. Want met de jaren verdwijnt dus ook de magie. De rit naar de zee op de schoot van mijn nonkel of naast mijn nicht was al voldoende voor een vakantiegevoel. Alleen de zee zelf was nog precies even groot als ik me herinnerde. Die zal voorlopig ook niet krimpen. Dat is maar goed. Er moeten dingen zijn die ons klein houden. We hebben onszelf al genoeg verwend.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  30/04/25)

TINE ZIET (470): Verborgen camera

Wie me kent, weet dat ik niet verlegen zit om af en toe uit mijn comfortzone te treden. Persoonlijke grenzen verleggen, maken me als mens rijker. Zo vroeg een fotograaf mij om voor hem te poseren in mijn drie extravagantste outfits inclusief gekke hoofddeksels. Onlangs schreef ik hier al over minder schroom hiervoor. Ik trok de meeste sobere van de gekozen outfits aan en reisde met een volle koffer aan kleren, hoofddeksels en make-up met de trein naar Antwerpen Zuid. In Gent-Sint-Pieters moest ik overstappen en opeens dacht ik even aan verborgen camera toen er een jonge man met extra veel drama en show Marvin Gaye zong terwijl hij over het perron wandelde. Pijnlijk krijsend. Alle mensen leken verschrikt. Was hij aan het trippen?

Ik verwachtte me stiekem aan een veilige studio omdat het in Menen erg miezerde, maar wonderwel scheen in Antwerpen de zon. De fotoshoot vond bijgevolg plaats in het Zuidpark. Daar stonden de fotograaf en een trouwe vriend en fan me op te wachten. Hij herkende mijn ongemak. Een park is geen podium…  Bij een van de eerste  nog te ontdooien shoots, hoorde ik mijn naam en zag ik drie mensen op me afstappen. Het bleek een vriendin uit Menen te zijn samen met haar kinderen. De dochter had me herkend. Hoe klein is die kans? Omkleden en aanpassen in een wc van een café en in als blozende blinkende discobal een terras oplopen. En even later weer dat park in. Toegegeven: mensen keken niet naar mij zoals ze naar die jongen op het perron hadden gekeken. Een fotograaf naast je hebben, durft nogal eens wat te schelen.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  24/04/25)

TINE ZIET (469): Helen

Soms lopen de plannen nét een beetje anders. Zo had ik gepland om zaterdagavond op te treden in zaal De Vuurtoren in Oostende en daar twee nachtjes Noordzee aan te koppelen. Tijdens de treinrit daar naartoe, brak het zweet me uit, voelde ik me enorm lamlendig en begon mijn hoofd te bonken. Eenmaal ik me naar mijn hotel had gesleept, kon ik niets anders dan het optreden annuleren en mezelf als een uitgeputte potvis op het bed werpen.

De zondagochtend hees ik mezelf na een lange slaap naar buiten op zoek naar de apotheek van wacht en apotheekautomaten voor ontstekingsremmers, maar het mocht niet baten. Intussen vergaapte ik me aan een kant van Oostende die ik nog niet kende en verrichtte de lentezon minuscule wonderen. Ik kon toch niet de hele tijd binnen zitten? Dus stap voor stap en op het allergrootste gemak slenterde ik door. Met heel veel tussenstops. Op bankjes en heel af en toe ging ik ergens binnen voor een thee, lees- of een plasstop.

Een van die haltes was het terras van café ’t Kroegske. Uit het café kwam Franstalige vrolijke muziek en dat lokte me tot bij een van de tafeltjes. Naast mij zat een olijk gezelschap aan mannen die het luidruchtig hadden over gedroogde worsten, makreel en het injecteren van mannelijke hormonen. Niet dat het geneeskrachtig was, het deed me toch goed om daar te zijn tussen het plaatselijke ongeremde. Eens beter, ga ik daar zeker eens terug. Al is het maar om een kwinkslag tussen al dat gepalaver in te gooien.

De zee doet altijd een beetje helen.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  17/04/25)

DRIFT: Huiswijn

 

TINE ZIET (468): Solidariteit

Terwijl ik zondag dichtbij een vuurtje in een tuin zat en mijn haar langzaam de geur kreeg van het hout van het tuinhuis van mijn oom en tante waar ik heel graag in speelde, brandde het een dertigtal kilometers verder in een loods in Lauwe. Daarbij brandde ook een appartement volledig af. Meteen werd voor de inwoner, Carine,  een bekend figuur in Lauwe, een steunactie georganiseerd en zoals dat gaat in Lauwe: veel mensen betuigen hun solidariteit en doen een gift. Hoe erg is het niet om alles te verliezen? Daarbij gaat het dan nog niet alleen over de gigantische materiële schade, maar ook alle souvenirs, alle herinneringen die je wou bewaren,  spulletjes en papiertjes waar je geen afscheid van kan nemen,… alles is weg! Dat kan geen enkele donatie terugbrengen. Natuurlijk helpt zo’n actie wel om een nieuwe start te kunnen nemen na zo’n heftige gebeurtenis. Het is enorm hartverwarmend om te zien dat een volledige groep mensen achter één persoon kan gaan staan. We kunnen het nog. Ondanks de immense verdeeldheid en verzuring vormen mensen nog steeds een front als het over dergelijke rampen gaat.  In Lauwe is al vaak gebleken dat samenwerken loont. Festivals, kerstmarkten,…. Mochten die niet meer worden georganiseerd: inwoners zetten zelf hun schouders onder de organisatie en organiseerden het misschien zelfs nog beter!

Ik vind dat hoopgevend.  We zouden het met het oog op de actualiteit over de grenzen heen, kunnen vergeten. Zolang er dergelijke samenhorigheid is, koester ik toch ergens de stille hoop op vrede.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  10/04/25)